Don't ask me where I'm from, but where I'm local

Vorige week keek ik een TEDX talk van Taiye Selasi, waarin ze zegt: Don't ask me where I'm from, but ask me where I'm local. Ze legt uit dat je voor haar gevoel niet uit een land komt, maar dat er specifieke plekken in een land zijn die jou als persoon gevormd hebben. Ook zegt ze dat als je geboren bent in een land, dat je je ook een local kunt voelen in een ander land waar je tijd hebt doorgebracht of nu woont. De spijker op z'n kop. Ik mag dan wel een Nederlander zijn in mijn paspoort, maar de gebruiken die ik ken zijn ook Indonesisch, Mexicaans, en zelfs al een beetje Ghanees. Ja, jullie lezen het goed, ik voel me al een local hier!

Na ruim drie weken hier weet ik zeker dat dit de juiste keuze was! Wandelend over straat hier word ik elke dag weer blij van al die dingen die Afrika zo mooi maken. De rode zandweggetjes, de zon, de fruitkraampjes, muziek op straat maar bovenal de vriendelijke mensen! Iedereen neemt uitgebreid tijd om elkaar te begroeten en ik ben uiteraard al een celebrity in de buurt. De 'Obroni' (de witte) die elke dag naar werk loopt (terwijl ik natuurlijk prima een taxi zou kunnen betalen) is the talk of the town..

Ekow en Dominic, mijn twee collega's, zijn mijn helden hier, en maken me elke dag een beetje meer wegwijs. Zo hebben we de afgelopen weekenden al een avond live muziek gedaan, zijn we naar dé uitgaansstraat van Accra geweest en hebben we een dag aan het strand gezeten. Labadi beach is waar alle locals hier op zondag zijn, en waar iedereen geniet van de golven (met hier en daar helaas wat drijvend afval), de barbequespiesjes, en de muziek.

Ook het expat leven heb ik al een beetje leren kennen; in mijn eerste weekend ben ik met Lisa (collega bij MDF), haar vriend Richard, een Frans vriendinnetje, Afke (oud-collega van NWP), en haar vriend René (ook collega bij MDF) naar Kokrobite geweest, een strand net buiten Accra. Dit is een fijne getaway van de drukte hier en is een mooi strand met goede rasta vibes (surfers, reggae en gitaren)! Het weekend erna heb ik met Afke, René en nog 4 andere NLers (o.a. van het YEP programma) een pizza avond gehad bij de Franse school, waar ze zelfs Leffe Blond en Hoegaarden hebben.

Afgelopen zaterdag kwamen expat en local bij elkaar op het afscheidsfeestje van Lisa en Richard, zij gaan Ghana na 2,5 jaar verlaten. Ze hadden iedereen uitgenodigd die ze hier hebben leren kennen, heel leuk om dat zo te zien en ook goed om collega's ook buiten werktijd te zien!

Wat werk betreft zijn we goed op weg om de sector te leren kennen. De agribusiness conferentie in week 1 was goed om te zien, en we hebben vorige week ook de impact hub, de ambassade en SNV bezocht. Allemaal partijen die ook met ondernemers werken. Wat wij hier precies kunnen betekenen wordt steeds een stukje duidelijker. Begin november hebben we nog een uitgebreide training en we hopen volgende maand met de eerste ondernemers aan de slag te zijn! Gelukkig zijn we alledrie overtuigd van onze missie om ondernemers, en daarmee de lokale economie, te ondersteunen.

Doordeweeks zitten we bijna elke dag op kantoor, en mijn huis en werk zitten gelukkig in dezelfde wijk. Ik loop dus elke dag heen en weer naar werk, wat ongeveer 25 minuutjes is (of 30, als ik bij auntie ama stop voor een ananas). Voor een afspraak in de stad ben ik wat langer onderweg. Om bijvoorbeeld om 9 uur bij de ambassade te zijn, verlaat ik om 6 uur mijn huis. Ik loop naar de grote weg (15min), ik wacht op de trotro, de lokale minibus (duurt ook 15 minuten, want de helft zit dan al bommetjevol of ik versta niet welke bestemming het mannetje uit het raam roept), en ongeveer 2,5 uur filerijden. Al het verkeer vanuit mijn wijk moet namelijk over 1 weg naar het belangrijkste knooppunt in de stad. Praktisch iedereen komt hier 's ochtends langs, dus je kunt je voorstellen wat een feest het daar is. Een offroad ritje is dan ook geen uitzondering!

Een trotro is dus elke keer weer een avontuur! Deze busjes rijden (soort van) vaste routes en hier betaal je dan maximaal 2 cedi voor, ongeveer 50 cent. Deze busjes zijn veelal van Nederlandse komaf, zo ben ik al in meerdere loodgieterbusjes vervoerd, maar laat het onderhoud wat te wensen over. Ook is het een sport om zoveel mogelijk mensen in één busje te proppen. Gepast betalen is een must, het liefst met muntjes, als je niet wil dat de mate (conducteur) je de hele reis 'briefje van 10 cedis' blijft noemen (ja, ik spreek uit ervaring ;))

Inmiddels heb ik ook een fijn appartement gevonden, waarover later meer, en is hier mijn adres voor de liefhebbers (adres van werk, want mijn huis heeft geen adres);

Susanne Roelofsen
MDF training & consultancy
PMB CT 357
No.4, 1st Central Link
NTHC Estates, Adjiringanor
East Legon, Accra, Ghana

Voor meer info over MDF (en mijn collega's) kunnen jullie terecht op:
https://www.mdf.nl/mdf-offices/mdf-west-africa/staff/

Voor updates over werk (en het YEP programma) kunnen jullie doorklikken op deze pagina:
https://www.yepprogrammes.com/users/165/37/susanneroelofsen

Ik hoop dat jullie het volhouden daar met het herfstweer! Ik zal wat zon jullie kant op sturen. Later meer!

X